هرگاه از خوشبختی کسانی‌که دوستمان ندارند ، خوشحال شدیم...

هرگاه برای تحقیر نشدن دیگران از حق خود گذشتیم...

هرگاه شادی را به کسانی که آن را از ما گرفته اند هدیه دادیم...

هرگاه خوبی ما به علت نشان دادن بدی دیگران نبود...

هرگاه کمتر رنجیدیم و بیشتر بخشیدیم...

هرگاه به بهانه ی عشق از دوست داشتن دیگران غافل نشدیم...

هرگاه اولین اندیشه ما برای رویارویی بادشمن انتقام نبود...

هرگاه دانستیم عزیز خدا نخواهیم شد ، مگر زمانی که وجودمان آرام بخش دیگران باشد...

هرگاه بالاترین لذت ما شاد کردن دیگران

بود...